352 . پوچ می شوی ...

بعضی از رفتن ها مثل یک کبریت میمونه که می ندازن وسط یه گندم زارِ خشک ... همش و به آتیش میکشونه و هیشکی نمیتونه خاموشش کنه ! بعضی از رفتن ها اونقدر سخته که میفهمی تمام رفتن های قبل ، که برای همه شون اشک ریختی یه بازی بچگانه بوده . بعضی از رفتن ها جوریه که تا به خودت میای میبینی تموم شدی و دیگه نایِ بلند شدن نداری . بعضی از رفتن ها تا ابد مثل یک حفره عمیق توی قلبت میمونه و هرگز خوب نمیشه ...- رفتنت اونقدر درد داره که نمیدونم باید چیکار کنم و هرچقدر فرار میکنم از فکر ، باز توی قلبم جای خالیت تیر میکشه ! رفتنت سخت ترین و غم انگیز ترین اتفاقِ دنیاست داداش ... - فکر میکردم دیگه رفتنِ هیچکس اونقدر داغونم نمیکنه که ندونم با زندگیم چیکار کنم ، فکر میکردم دیگه قوی تر از این حرفام که با رفتنِ کسی له شم ... حواسم نبود که فقط رفتنِ عزیزترینم ، زیباترینم و همدمِ تمام غصه ها و دردهام میتونه اینجوری داغونم کنه ! تو مرهم تمام دردام بودی داداش ، حالا کی میتونه خنده رو به لبهام برگردونه ؟ دیگه با دیدنِ چشم های سیاهِ کی ذوق کنم؟ درد داره جای خالیت توی خونه ای که دیگه هیچوقت خونه نمیشه ...  352 . پوچ می شوی ......

چقدر یهویی دلم تنگِ اینجا شد. خواب بودم انگار . تمام این سال هایی که گذشت تو یه خوابِ عمیق بودم ! البته یه کابوسِ عمیق. حالا که اینجام خیلی هارو ندارم . خیلی از آدم هایی که قبلا کنارم بودن دیگه نیستن ... یا نخواستن باشن، یا نتونستن باشن ... دل تنگی هنوزم بهم فشار میاره ؛ هنوزم قلبمو سوراخ میکنه و راه چشمامو پیدا میکنه .انگار که میخوان اعدامت کنن و بهت میگن آخرین آرزوت چیه؟ وقتی قراره نباشی دیگه آرزو چه معنایی داره؟ اگه بگم آرزو دارم اعدامم نکنن ؛ اعدام نمیکنن؟ همش شبیه یه بازی مسخره شده که هیچ چیزش سرجاش نیست . کاش تو واقعیت هم میتونستم همه ی چرت و پرت هایی که توی مغزمه رو به زبون بیارم . همین قدر پریشون و بی معنی . اونقدر که فقط تو میفهمیشون ! نوشته های قبلی و پیدا کرد ! گیر داد که اینا برای کی بوده؟ و من حتی یادم نیست برای چی و کی نوشتمشون ... 352 . پوچ می شوی ......